Obchody Wielkiego Czwartku różnią się w zależności od rangi świątyni. W katedrach msza odbywa się w godzinach porannych, gdzie celebransem liturgii jest biskup diecezjalny. W trakcie mszy święci się oleje, które przez rok będą wykorzystywane podczas chrztów, bierzmowań, namaszczania chorych i udzielania sakramentu kapłaństwa1.
W kościołach parafialnych liturgia Wielkiego Czwartku odbywa się wieczorem, to tzw. Msza Wieczerzy Pańskiej. W wielu świątyniach podczas uroczystości można obserwować “Mandatum”, czyli rytualne obmywanie nóg. Po zakończeniu obrzędów Najświętszy Sakrament przenosi się do ciemnicy – to moment rozpoczęcia Triduum Paschalnego.
Choć większość ludowych tradycji związanych z obchodami poszczególnych dni Wielkiego Tygodnia zanikła, to lokalnie wciąż można natknąć się na ciekawe obyczaje, które przetrwały do naszych czasów.
Jednym z nich jest topienie kukły utożsamianej ze zdrajcą Judaszem. Całość ma dość makabryczny przebieg – w atmosferze ogólnej radości i śmiechu miejscowi biją wypchanego słomą manekina, a potem topią go w rzece, jeziorze czy stawie1.
Wielki Czwartek to dzień pełen głębokiej symboliki i refleksji, który łączy w sobie zarówno elementy religijne, jak i świeckie. Obchody tego dnia na Mazowszu, jak i w innych regionach Polski, są wyrazem bogatej tradycji i kultury naszego kraju.
